„Ingimar Óskarsson“: Munur á milli breytinga

Árið 1945 fluttist Ingimar til Reykjavíkur og varð kennari í náttúrufræði við Gagnfræðaskóla Reykjavíkur. Þökk sé aðstoð Arna Friörikssoni fiskifræðingi, á 1947 varð Ingimar aðstoðarmaður við Hafrannsóknastofnun og vann þar næstu þrjátíu ár fram á árið 1978. Vann hann þar einkum við að aldursgreina þorskkvarnir. En hafði raunar byrjað Ingimar á fiski- og skeldýrarannsóknum sínum löngu fyrr, þann 1920 þegar hann var kennari á Dalvík, og ritað greinar um þau efni. Hann safnaði skeljum og kuðungum í fjörunni eða hann fékk senda ýsumaga til rannsóknar, af því að étur ýsan öllum skeldýrum og gleypir þau í heilu lagi. Þannig náðist í margar fágætar tegundir af íslenskum skeldýrum. Þótti nemendum nýstárlegt og fróðlegt að sjá hann kryfja ýsumaga og fremja fleira þvilikt. Ahuga vakti hann sannarlega, bæði þá í skólanum og siðar með fjölda fróðlegra útvarpserinda. Ingimar skrifaði um skeldýr og kuðunga undirstöðurit Skeldýrafána Íslands: I bindi. Samlokur i sjó og II. bindi. Sæsniglar með skel.

 

Eftir 1950 rannsakaði hann aðallega hina merkilegu ættkvisl undafifla og ritaði bæði bók og greinar um þá. Var um skeið einhver helsti undafiflafræðingur á Norðurlöndum. Hann var í útgáfunefnd 3. útgáfu Flóru Islands, ásamt Steindóri Steindórssyni og undirrituðum 1948.

 

Ingimar var kjörinn félagi I Vlsindafélagi Islendinga árið 1931, heiðursfélagi Hins islenska náttúrufræðifélags 1960 og heiðursfélagi Félags islenskra náttúrufræðinga 1978. Heiðursdoktor Háskóla Islands, verkfræði- og raunvfsindadeild í júní 1977. Hlaut heiðursverðlaun úr Asusjóði.

 

[[Flokkur:Íslenskir náttúrufræðingar]]

{{fd|1892|1981}}