„Háttarsögn“: Munur á milli breytinga

'''Háttarsögn''' í [[íslenska|íslensku]] er [[sagnorð]] sem gefur til kynna svipaða aðgreiningu og [[persónuháttur|persónuhættir]].<ref name="hulda6">Hulda Óladóttir (2011), bls. 6</ref> Í íslensku teljast ''geta'', ''mega'', ''munu'', ''skulu'', ''vilja'', ''eiga'', ''hljóta'', ''kunna'', ''verða'', ''þurfa'', og ''ætla'' til háttarsagna.<ref name="hulda6" /> Háttarsagnir hafa tvöfalda merkingu í íslensku; grunnmerkingu og möguleikamerkingu.<ref name="hulda6" /><ref name="gudrun418">GuðrúnHöskuldur KvaranÞráinsson (2005), bls. 418</ref> Grunnmerking háttarsagnar þýðir að mælandi segi að [[frumlag]]ið hafi skyldu, ábyrgð, leyfi eða getu til að gera það sem [[Nafnháttur|nafnháttarsetningin]] segir.<ref name="hulda6" /> Möguleikamerking háttarsagnar þýðir að fullyrðing í nafnháttarsetningu sé hugsanleg, líkleg eða nauðsynleg.<ref name="gudrun473">GuðrúnHöskuldur KvaranÞráinsson (2005), bls. 473</ref>