„Ópersónuleg sögn“: Munur á milli breytinga

Ópersónulegar sagnir búa yfir vissri [[rökfræði]]. Segjum sem svo að ísjaka reki vestur með landinu. Sögnin að '''reka''' er í þessu tilfelli ópersónuleg. Ekki er sagt: ''ísjaki rak'' o.s.frv. af þeirri einföldu ástæðu, að ísjakinn rak ekki nokkurn skapaðan hlut, hvorki aftur á bak né áfram. Hann var ekki gerandi þess verknaðar sem sögnin að reka felur í sér. Hann var þolandi verknaðarins, enda er ísjakinn í [[þolfall]]i. Það er m.ö.o. einhver ópersónulegur kraftur sem rak ísjakann (í þessu tilfelli líklega hafstraumur og/eða vindur) vestur með landinu. Af sömu ástæðu segjum við: ''bátinn rak'' ('''ekki''' báturinn) ''að landi'', ''skýin bar'' ('''ekki''' báru) ''yfir bæinn'', ''mig'' ('''ekki''' ég) ''bar af réttri leið''. Ópersónulegar sagnir sem taka ekki með sér [[frumlag]] kallast oft '''veðursagnir''' þar sem þær eru oft notaðar til að lýsa [[veður|veðri]] (dæmi ''nú '''birtir''' til'', ''í dag '''snjóar''' en í gær '''rigndi''''', ''það '''frystir''''').<ref>[http://malfar.arnastofnun.is/?p=3915 Ópersónulegar sagnir] á Málfarsbankanum</ref><ref>[https://notendur.hi.is//~hoski/islensksetn.html Íslensk setningafræði]</ref>

 

Sögnin að ''minna'' eitthvað (frumlagsígildi sagnarinnar að "minna" er í [[þolfall]]i):

* Mig ''minnir'' þetta. ([[Persónufornafn|3. persóna]] [[eintala]])