„Þýska keisaradæmið“: Munur á milli breytinga
Efni eytt Efni bætt við
TKSnaevarr (spjall | framlög) Ekkert breytingarágrip |
TKSnaevarr (spjall | framlög) mEkkert breytingarágrip |
||
Lína 54:
Þýskaland varð heimsveldi sem bjó yfir sífellt stærra járnbrautakerfi, sterkasta her heims og æ stærri iðnkjarna.<ref>Paul Kennedy, ''The Rise and Fall of the Great Powers: Economic Change and Military Conflict from 1500 to 2000'' (1987)</ref> Á innan við einum áratug varð þýski keisaraflotinn næststærsti herfloti heims á eftir konungsflota [[Bretland|Bretlands]]. Eftir að [[Otto von Bismarck]] [[Kanslari Þýskalands|kanslari]] var leystur frá störfum af Vilhjálmi 2. tók keisaraveldið nýja og árásargjarna utanríkisstefnu sem leiddi að lokum til [[Fyrri heimsstyrjöldin|fyrri heimsstyrjaldarinnar]]. Þegar [[Frans Ferdinand erkihertogi]] var skotinn í [[Sarajevó]] árið 1914 átti Þýskaland tvo bandamenn, [[Ítalía|Ítalíu]] og [[austurrísk-ungverska keisaradæmið]], en Ítalía batt enda á bandalag sitt við Þjóðverja áður en heimsstyrjöldin hófst.
Í fyrri
Miðstjórn hersins undir forystu [[Paul von Hindenburg]] og [[Erich Ludendorff]] réð í auknum mæli lögum og lofum í ríkinu. Þeir tefldu öllu fram í einu lokaáhlaupi vorið 1918 áður en liðsauki Bandaríkjamanna gæti borist og notuðu fjölda hermanna, flugvéla og fallbyssa sem áður höfðu verið á austurvígstöðvunum. Þetta mistókst og í október neyddust herir þeirra til að hörfa, Austurríki-Ungverjaland og [[Tyrkjaveldi]] hrundu, [[Búlgaría]] gafst upp og Þjóðverjar sjálfir höfðu glatað trú sinni á stjórnarkerfi sínu. Eftir að reyna í fyrstu að halda í stjórnvölinn, sem kom af stað gífurlegum usla, hrundi þýska keisaradæmið í byltingu í nóvember 1918 og keisarinn sagði af sér ásamt öllum öðrum einvöldum ríkisins. Þetta leiddi til stofnunar [[Weimar-lýðveldið|Weimar-lýðveldisins]].
|