„Innrásin í Sovétríkin“: Munur á milli breytinga

Á árunum í aðdraganda innrásarinnar höfðu Þýskaland og Sovétríkin undirritað ýmsa stjórnmála- og efnahagssáttmála. Miðstjórn þýska hersins hafði engu að síður byrjað að undirbúa innrás í júlí árið 1940 (undir dulnefninu Ottó-aðgerðin), sem [[Adolf Hitler]] samþykkti þann 18. desember það ár. Í aðgerðinni réðust um fjórar milljónir hermanna Öxulveldanna, stærsti innrásarher hernaðarsögunnar, inn í vestanverð Sovétríkin yfir 2900 kílómetra víglínu. Auk hermannanna nýtti þýski herinn sér um 600.000 vélknúin farartæki og um 600.000 til 700.000 hesta.

 

 

Barbarossa-aðgerðin markaði þáttaskil hjá þriðja ríkinu.<ref>{{cite web| last=Rees|first=Laurence|year=2010|title=What Was the Turning Point of World War II?| url=http://www.historynet.com/what-was-the-turning-point-of-world-war-ii.htm|website=HISTORYNET|accessdate=15. apríl 2018|ref=harv}}</ref> Aðgerðin hóf átökin á austurvígstöðvum seinni heimsstyrjaldarinnar, þar sem fleiri hermenn börðust en á nokkrum öðrum vígstöðvum í mannkynssögunni. Á austurvígstöðvunum voru margar stærstu orrusturnar háðar, mörg verstu voðaverkin unnin og dauðsfallið varð sem hæst hjá bæði Sovétmönnum og Öxulveldunum. Þjóðverjar tóku um fimm milljónir sovéskra hermanna til fanga og neituðu þeim um lágmarksréttindi sem mælt var fyrir um í [[Genfarsáttmálarnir|Genfarsáttmálanum]]. Flestir stríðsfangarnir sneru aldrei heim á lífi. Nasistarnir sveltu vísvitandi til dauða eða myrtu um 3,3 milljónir fanga og fjölda almennra borgara með „hunguráætluninni“ sem átti að hreinsa burt slavnesku íbúana svo þýskir landnemar gætu sest að í Austur-Evrópu.<ref>Snyder, Timothy (2010). ''Bloodlands: Europe between Hitler and Stalin''. New York: Basic Books, bls. 175–186.</ref> Auk þess var rúm milljón sovéskra gyðinga myrt af dauðasveitum og í gasklefum nasista í samræmi við [[Helförin|helförina]].<ref>United States Holocaust Memorial Museum (1996). ''Historical Atlas of the Holocaust''. New York: Macmillan Publishing bls. 50–51.</ref>