„Otto von Bismarck“: Munur á milli breytinga

Fyrsti áfangi við sameiningu Þýskalands var [[Síðara Slésvíkurstríðið|stríð Prússa við Dani]] 1864, þar sem að járnkanslarinn fékk Austurríkismenn með í lið. Þetta var mjög öflugt lið enda sigruðu þeir Dani og þurftu Danir að láta af hendi hertogadæmin Slésvík og Holstein. Eftir þetta var [[Stríð Prússa og Austurríkismanna|stríð Prússa við Austurríkis mennAusturríkismenn]] óhjákvæmilegt, sú styrjöld hófst 1866 en stóð aðeins yfir í fáeinar vikur og endaði með algjörum sigri Prússa. Prússar gerðu þó friðasamning við Austurríkismenn og héldu þau landeignum sínum nokkurnvegin óbreyttum.<ref>Gunnar Karlsson og Sigurður Ragnarsson (2006): 37.</ref>

Öll þýsk ríki norðan Mainfljóts sameinuðust í Norðurþýska bandalaginu undir stjórn Bismarcks og Prússa. Eftir þetta allt höfðu Prússar algjörlega ógnað forystuhlutverki [[Síðara franska keisaraveldið|franska keisaradæmisins]]. Þetta efldi til [[Fransk-prússneska stríðið|stríðs Prússa við Frakka]], og sendu FrakkaFrakkar stríðsyfirlýsingu í hendur Prússum haustið 1870. Þar var [[Napóleon 3.]] tekinn til fanga, Napóleon lagði niður völd og lýsti yfir stofnun [[Þriðja franska lýðveldið|þriðja lýðveldisins]] í Frakklandi. Bismarck afrekaði mjög margt fyrir Prússa, hann var með það alveg á hreinu hvernig ætti að fara að. Hann hélt áfram að setja skatt og efla þar með her og þjóð. Einnig lagði hann verndartoll á innflutt korn til að tryggja efnahagslega afkomu Prússa.<ref>Gunnar Karlsson og Sigurður Ragnarsson (2006): 38.</ref>