„Nikulás 1. Rússakeisari“: Munur á milli breytinga

'''Nikulás 1.''' ('''Николай I Павлович'''; '''Nikolai I Pavlovítsj''' á [[Rússneska|rússnesku]]) (6. júlí 1796 – 2. mars 1855) var [[Rússakeisari]] frá 1825 til 1855. Hann var jafnframt konungur Póllands og stórhertogi Finnlands. Hann var íhaldsmaður sem stóð fyrir útþenslustefnu, bælingu á andófi, efnahagsstöðnun, dræmu stjórnskipulagi, spilltri stjórnsýslu og fjölmörgum stríðum sem enduðu með ósigri Rússa í [[Krímstríðið|Krímstríðinu]] árin 1853-56. Ævisöguritari hans, Nicholas V. Riasanovsky, segir hann hafa sýnt staðfesti, einbeitingu og mikinn viljastyrk auk skyldurækni og ötulsemi í starfi. Nikulás leit fyrst og fremst á sig sem hermann. Hann var þjálfaður í verkfræði og lét sig varða öll smáatriði. Riasanovski segir Nikulás hafa orðið „táknmynd einveldisins: Mikilfenglegur, staðfastur og voldugur, harður sem steinn og óbilandi eins og forlögin“.<ref>Nicholas Riasanovsky, ''Nicholas I and Official Nationality in Russia, 1825–1855'' (1959). p. 3.</ref> Valdatíð hann notaðist við hugmyndafræði „opinbers þjóðernis“ sem var staðfest árið 1833. Hugmyndafræðin var afturhaldsstefna sem byggði á ströngum rétttrúnaði, gerræðislegu stjórnarfari og rússneskri þjóðernishyggju.<ref>Nicholas Riasanovsky, ''A History of Russia'' (4th edition 1984) bls. 323–24</ref> Nikulás var yngri bróðir forvera síns, [[Alexander 1. Rússakeisari|Alexanders 1. Rússakeisara]]. Nikulás erfði krúnuna þrátt fyrir misheppnaða uppreisn gekk sér og varð einn afturhaldssamasti leiðtogi Rússa fyrr og síðar. Herská utanríkisstefna hans leiddi til margra útþenslustyrjalda sem efnahagur Rússaveldis mátti líða fyrir.

 

 

==Tilvísanir==