„Núþáleg sögn“: Munur á milli breytinga

'''Núþálegar sagnir''' eru aðeins ellefu [[sagnorð]]; ''eiga, mega, unna, kunna, knega, muna, munu, skulu, vilja, vita og þurfa.'' Í stað [[þátíð]]ar í annarri [[kennimynd]] hafa þær [[nútíð]]. Núþálegar sagnir heita svo vegna þess að nútíð núþálegra sagna er mynduð með [[hljóðskipti|hljóðskiptum]], eða á svipaðan hátt og [[þátíð]] [[sterk sögn|sterkra sagna]].<ref>[http://www.hi.is/~eirikur/ordhlfr.pdf Íslensk orðhlutafræði] eftir [[Eiríkur Rögnvaldsson|Eirík Rögnvaldsson]] frá árinu 1990 - blaðsíða 81 af 93, undirkafli 8.2.3 Núþálegar sagnir</ref> [[Nafnháttarmerki]]ð er ekki notað á eftir núþálegu sögnunum „munu“, „skulu“, „mega“ og „vilja“<ref>[http://snara.is/vefbaekur/g.aspx?sw=a%u00f0&dbid=2&r=3&action=search orðið „að“] á [http://snara.is/ www.snöru.is]</ref> (til dæmis er nafnháttarmerkið ekki notað á eftir sögninni að vilja í dæminu „ég '''vil''' borða kjúkling“). MúþálegarNúþálegar sagnir eru einnig gagnlausar. Þakka ykkur kærlega fyrir að lesa mitt frábæra verk Bæbæ,