„Napóleon 2.“: Munur á milli breytinga

Árið 1814 varð Napoléon François keisari í nokkra daga að nafninu til sem '''Napóleon II''' þegar faðir hans sagði af sér í fyrsta sinn. Hann var rekinn frá völdum af þinginu þegar París var hertekin af andstæðingum Napóleons. Árið 1815, þegar Napóleon sneri aftur á keisarastól í hundrað daga, var sonur hans aftur lýstur ríkiserfingi á ný uns Napóleon sagði aftur af sér. Franska þjóðþingið lýsti Napóleon II aldrei formlega keisara og hann réð því aldrei formlega yfir Frakklandi. Eftir að Napóleon var sendur í útlegð í annað sinn var sonur hans sendur til [[Austurríki|Austurríkis]], þá fjögurra ára. Reynt var að þurrka út tengsl hans við Napóleon og gera hann þýskan fremur en franskan. Hann hlaut titilinn fursti af Parma og hertogi af Reichstadt frá móðurafa sínum, [[Frans 1. Austurríkiskeisari|Frans 1. Austurríkiskeisara]].

Napóleon II eyddi því sem hann átti eftir ólifað í Austurríki. Það varð mjög kalt á milli Napóleons II og móður hans, Marie-Louise, þegar uppgötvaðist að Marie-Louise hafði gifst og eignast tvö börn með austurríska herforingjanum [[Adam Albert von Neipperg]] á meðan Napóleon eldri var enn á lífi. Napóleon II fyrirgaf móður sinni aldrei og lét þau orð falla að „Ef [[Joséphine de Beauharnais|Jósefína]] hefði verið móðir mín hefði faðir minn ekki verið jarðsettur á Sankti Helenu“.<ref>Linqvist, Hermann, ''Napóleon'' (2011), Hið íslenska bókmenntafélag, bls. 604.</ref> Þar til hann lést, þá 21 árs að aldri, var hann viðurkenndur meðal stuðningsmanna Bonaparte-keisarannaættarinnar sem réttmætur erfingi krúnunnar í Frakklandi.

Eftir dauða sitt fékk Napóleon II gælunafnið ''l'Aiglon'' eða „arnarunginn“. Viðurnefnið varð vinsælt vegna leikritsins ''L'Aiglon'' eftir [[Edmond Rostant]]. Þegar [[Napóleon III|Louis-Napóleon Bonaparte]] varð keisari árið 1852 tók hann sér titilinn Napóleon III til að viðurkenna stutta valdatíð frænda síns.