|
|
|
Fjallagrös hafa verið nytjuð á Íslandi í margar aldir, þau voru notuð soðin í [[blóðmör]], seyði af þeim drukkið, notuð sem litunargras, möluð í mat, þau soðin (hleypt) í grasagraut (grasalím) og haft sem eftirát. Það tíðkaðist að fara í [[grasaferð]]ir til að safna fjallagrösum síðsumars.
Fjallagrös hafa fylgt íslensku þjóðinni sem nytjavara allt frá [[Landnám|landnámi]]. Fyrstu heimildir um fjallagrös á Íslandi má finna í [[Jónsbók]] sem er lögbók frá árinu 1281 en þar kemur fram að ólöglegt var að tína grös á landi annarra bænda. Jarðir sem höfðu góð grasalönd voru metnar mikils virði og grasatekja jók á verðgildi jarðanna. Á 18. og 19. öld fór hópur fólks frá þeim bæjum sem höfðu fjallagrasahlunnindi á sínum jörðum í ferð hvert sumar, oftast í júnímánuði til þess að safna grösum fyrir veturinn. Þátttakendur ferðanna voru yfirleitt konur og ungt fólk undir stjórn eins karlmanns. Hópurinn fór ríðandi til fjalla á hestum með tjaldbúnað og skinnpoka undir grösin. Tjöldin voru reist við komu á áfangastað, oft við læk eða á. Eldstæði var komið upp og mosa og lyngi dreift í tjaldbotnana. Fólk dreifði sér um svæðið og safnaði grösum frá kvöldi og alla nóttina. Hentugt var ef jörðin var rök því rakinn mýkir fjallagrösin upp og aðskilur þau frá annars konar gróðri sem auðveldar söfnun þeirra. Yfir daginn voru grösin síðan þurrkuð í sólinni og fólkið skemmti sér á meðan með söngvum og öðrum kveðskap eða lagðist til hvíldar til þess að geta svo endurtekið leikinn að nýju. Við enda þessarra ferða voru grösin flutt á hestum aftur heim til bæja þar sem lokið var við að þurrka þau og hreinsa til fulls. Grösin voru svo sett í poka eða önnur ílát og geymd til [[Matargerð|matargerðar]] þar sem litið var á þau sem næringa- og steinefnaríka fæðu. Í dag hafa lifnaðarhættir þjóðfélagsins breyst til muna og fólk er ekki eins háð náttúrunni og áður þó fjallagrös séu enn notuð í dag.
[[Mynd:Island moos getrocknet.jpg|thumb|244x244dp]]
Fjallagrös eru næringarrík og hafa verið notuð í staðinn fyrir [[sterkja|sterkju]] í sumum [[kakó]]uppskriftum. Þau hafa einnig verið notuð til lækninga gegn ýmsum kvillum í öndunarvegi t.d. kvefi, lungnakvefi, asma og berklum og kvillum í meltingafærum t.d. magabólgum, meltingatruflunum, hægðartregðu og til þess að bæta matarlyst. Uppistaðan í fjallagrösum, um 40 - 50%, er slímkenndar fjölsykrur. Slímið þenst út það kemst í snertingu við vatn. Slímsykrurnar meltast í þörmum og þess vegna hefur eðlisávísun fólks rekið það til að borða fjallagrös til að sefa og fylla magann þegar hungursneyð geisaði og enginn annar matur var í boði. Fjallagrös voru harðindamatur eins og kemur fram í þessari vísu:
|
