„Þ“: Munur á milli breytinga

'''Þ''' eða '''þ''' (skrifað ''þorn'', borið fram „þoddn“)þþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþ er þrítugasti [[bókstafur]]inn í [[íslenska stafrófið|íslenska stafrófinu]] þþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþþ eins og það er nú haft, en var áður 34. stafurinn (á meðan c, q, z og w voru höfð með). Þ kemur aðeins fyrir í upphafi orðs ('''''þ'''úfa'', '''''þ'''jófur'') eða sem fyrsti stafur í síðari lið samsettra orða (''far'''þ'''egi''), og endar því ekkert orð á bókstafnum þ. Þ er [[Óraddað tannmælt önghljóð|óraddað og tannmælt önghljóð]] í nútímamáli, og var líkt í fornmáli- en þorn var stundum ritað í staðin fyrir ''[[ð]]'' (t.d. ''ver'''þ'''a'').<ref>Íslensk orðabók, Menningarsjóður- Reykjavík [[1963]]. Ritstjóri, Árni Böðvarsson</ref> Þ hefur verið notað samfellt í íslensku frá upphafi.<ref name="isennfornogny">[http://bella.mrn.stjr.is/utgafur/islenska.pdf Íslenska: í senn forn og ný]</ref>