„Reykjanes“: Munur á milli breytinga

'''Reykjanes''' er hællinn, suðvestasta táin, á [[Reykjanesskagi|Reykjanesskaga]]. [[Nes]]ið er eldbrunnið, þar eru lág [[fjall|fjöll]] og [[hnúkur|hnúkar]] úr [[móberg]]i, [[jarðhiti]], [[klettur|klettótt]] [[strönd]] og [[hraun]] runnið í [[sjór|sjó]] fram. Á Reykjanesi ber mest á [[Skálafell]]i, sem er hæsta fellið, og [[Valahnúkur|Valahnúk]] eða Valahnúkum, sem er(u) yst. Mikið brotnar úr Valahnúk á hverju ári, enda brýtur hafaldan úr honum nánast í hverju roki. Yst á tánni eru svokallaðar [[Skemmur]]. Þar hefur sjór brotið hella undir efsta hraunlagið og hafa hellisþökin sums staðar brotnað niður. Þetta veldur því að þegar hvasst er og álandsvindur (suðvestan) þá brotnar hafaldan með miklum dyn inn í hellana og standa svo gosstrókar upp um götin. Er þetta oft mikið sjónarspil.

[[Mynd:Salt_lake_at_Reykjanesskagi.jpg|thumb|Hraun]]

 

Sunnan og austan við Valahnúk er gjá nokkur, sem nefnd er [[Valborgargjá]]. Í henni er hraungjóta nokkur eða sprunga með vatni, sem áður var volgt. Yfir hana var byggt hús eða skúr snemma á 20. öld og þar kennt sund áður en [[sundlaug]]ar komu til sögu í byggðarlögunum á utanverðum Reykjanesskaga og man enn margt eldra fólk eftir því er það var að læra að synda þar. Á ströndinni utan við Valbjargargjá er Valahnúkamöl, stórgrýtt fjara þar sem allir steinarnir eru lábarðir og núnir. Margir telja að nafnið Valbjargargjá sé afbökun, því að [[Valahnúkur]] heitir líka [[Valabjörg]], og gæti gjáin þá augljóslega heitið Valabjargagjá, sem hefði afbakast í Valbjargargjá og Valborgargjá.