„Blóðþrýstingur“: Munur á milli breytinga

Blóðþrýstingsmælingar fela í sér að mæla systolic og diasolic þrýsting. Systolic þrýstingur sýnir okkur þann þrýsting sem myndast þegar hjartað dælir blóði út í líkamann. Systolic þrýsting mætti hugsanlega nefna sláttarþrýsring. Eðlilegur systolic þrýstingur er á bilinu 120 mmHg til 130 mm[[Hg]] til 130 mmHg. Diastolic þrýstingur mælir hins vegar þann þrýsting í æðum þegar hjartað er ekki að dæla blóði. Við getum orðað það svo að hjartað sé í hvíld ef það er hægt. Eðlilegur diastolic þrýstingur er á bilinu 80 mmHg til 85 mmHg. Þegar þrýstingur fer yfir þessi mörk er talað um háþrýsting. Þegar þrýstingur er orðinn 140/90 er talið að fólk sé með háþrýsting. Nýleg rannsókn sýndi fram á að mikilvægt er að fylgjast með systolic þrýstingi til þess að koma í veg fyrir hjarta- og æðasjúkdóma. Líkurnar aukast hins vegar til muna ef diastolic þrýstingurinn er annað hvort of hár eða og lár. Í þessari rannsókn kom fram að diastolic þrýstingur um 70 mmHg og systolic þrýstingur um 120 mmHg myndi ekki auka líkurnar á hjarta- og æðasjúkdómum. Það var hins vegar þegar systolic þrýstingur hækkaði án þess að diastlic fylgdi með að líkurnar jukust til muna.