„Florence Nightingale“: Munur á milli breytinga

Efni eytt Efni bætt við
Ekkert breytingarágrip
Ekkert breytingarágrip
Lína 23:
Florence og systir hennar hlutu afbragðs menntun frá föður sínum eins og stúlkum úr efri yfirstétt sæmdi, enda var hann vel menntaður maður. Þær lærðu meðal annars [[franska|frönsku]], [[gríska|grísku]], [[ítalska|ítölsku]], [[latína|latínu]], [[heimspeki]], [[náttúrufræði]], [[stærðfræði]] og sögu. Einnig kom til þeirra kennslukona sem kenndi þeim bæði [[tónlist]] og teikningu.<ref>Kolbrún S. Ingólfsdóttir (2009) : 240-241.</ref>
 
Þrátt fyrir munaðinn sem ríkti á uppvaxtarárum Florence þá dreymdi hana um annað líferni. Þegar hún var aðeins sautján ára gömul þá fannst henni líkt og [[Guð]] hefði talað til hennar og úthlutað henni verkefni í lífinu við að þjóna sér. Í mörg ár velktist hún í vafa um hvernig þessu verkefni væri háttað en hún tók köllunina jafnframt mjög alvarlega. Með tímanum fór þó að þróast með henni sterk hvöt til að hjúkra. Staðreyndin var sú að það var henni nánast sjúkleg svölun að sauma saman rifnar brúður systur sinnar og hennihana dreymdi um að vaka yfir sjúkum og hjálpa fátækum. Hugur hennar var einnig yfirfullur af hugarórum um að breyta heimili sínu í sjúkrahús þar sem hún væri yfirhjúkrunarkona.<ref>Kolbrún S. Ingólfsdóttir (2009) : 241.</ref>.<ref>Lytton Strachey (1942) : 8-9.</ref>
 
Eftir því sem árin liðu fór að örla á eirðarleysi og óhamingju hjá Florence. Foreldrar hennar voru gáttuðgáttaðir á hátterni dótturinnardóttur sinnar og gátuskildu ekki skilið hvað amaði að. Það kom þá líkt og þruma úr heiðskíru lofti þegar Florence baðóskaði um að fáeftir að komast í nokkra mánuði í starfsnám sem hjúkrunarkona á sjúkrahúsinu í Salsbury. Þar ætlaði hún að stofna mótmælenda nunnureglu, sem yrði án skuldbindinga og einungis fyrir menntaðar konur. ÞessiHugmyndin hugmyndféll var algjörlega máðí afgrýttan yfirborðinufarveg afmeðal foreldrumforeldra hennar.<ref>Lytton Strachey (1942) : 9.</ref>
 
ÞaðEkki var ekki nema von að foreldrum Florence hafi verið svo brugðiðbrygði við þessa ósk dóttur þeirrasinnar. enda var almenningsálitAlmenningsálit á hjúkrunarkonum á þessum tíma ekki gotthátt. Hjúkrunarkonur voru álitnar sóðalegar, skítugar og drykkfelldnar konurdrykkfelldar og alræmdar fyrir ósiðlegt líferni sitt.<ref>Lytton Strachey (1942) : 11.</ref>
 
Florence gleymdi þó ekki köllun sinni þrátt fyrir boð og bönn fjölskyldu sinnar. Hún lifði á ytra yfirborði lífi óhófssamrar ungrar stúlku en þjáðist fyrir það af samviskubiti og vanlíðan. Hún notfærði sér þó tímann vel og var dugleg að safna að sér þekkingu og reynslu á sviði [[hjúkrunarmál]]a. Hún missti aldrei sjónar á takmarki sínu og las í laumi allar athugasemdir læknanefnda, rit heilbrigðisstjórnarinnar og skýrslur frá sjúkrahúsum og fátækrarheimilum. Hún sló heldur ekki slöku við á ferðum sínum erlendis með fjölskyldu sinni og náði að kynna sér hvert einasta meiriháttar sjúkrahús í Evrópu á þessum tíma. Hún grandskoðaði einnig [[fátækrarheimili]]n og náði að starfa nokkrar vikur sem „[[miskunnsöm systir]]“ í [[París]] og að dvelja í fáeina daga í Klausturskóla í [[Róm]] án vitneskju fjölskyldu sinnar. Það urðu svo örlagarík tímamót í lífi hennar þegar móðir hennar og systir fóru til [[Karlsbad]] og hún laumaðist til heilsuhælis í [[Kaisersweirth]] og dvaldi þar í rúma þrjá mánuði og lærði hjúkrun. Sú reynsla sem hún öðlaðist þar í [[Þýskaland]]i aðeins tuttugu og fimm ára gömul lagði grundvöllin að framtíðarstarfi hennar sem hjúkrunarkona og auk þess í raun allan grundvöll að framtíðarstarfi komandi hjúkrunarkvenna í heiminum.<ref>Lytton Strachey (1942) : 12-13.</ref>