„Heimskringla“: Munur á milli breytinga

Heimskringla erinniheldur með sögumsögur Noregskonunga fram að [[1177]], en rekur líkaeinnig sögu Uppsalakonunga og byrjar á [[Óðinn|Óðni]], sem talinn er forfaðir þeirra. Þar styðst Snorri við [[Ynglingatal]], ættarsögu í [[ljóð]]um, sem sennilega er ort af norska skáldinu [[Þjóðolfur í Hvini|Þjóðolfi í Hvini]], sem var hirðskáld [[Haraldur hárfagri|Haraldar hárfagra]]. Í formálanum rekur Snorri þær heimildir, sem hann hefur notað og ræðir um sannleiksgildi þeirra. Þegar hann nefnir sögumenn sína, getur hann þess frá hverjum þeir hafi heimildir sínar og hvort þær hafi farið margra á milli. Þannig byggir hann frásögn sína á aldagömlum frásögnum. En kvæðin segir hann að sér þyki „sízt úr stað færð, ef þau eru rétt kveðin og skynsamlega upp tekin".

Slíkt val og mat heimilda var ekki vandi sagnfræðinga miðaldanna. Og þegar talað er um sagnfræðilegt mat á heimildum, þá má líklega óhætt líkja Snorra við [[Polybios]] hinn gríska og Þjóðverjann [[Leopold von Ranke]].