„Hákarl“: Munur á milli breytinga

að hákarlinnHákarlinn hefur ekkert þvagkerfi og þegar að hann er drepinn tekur þvagið að brotna niður í eitt af myndunarefnum ammoníaks. Það flæðir um skrokk dýrsins og styrkur þess getur verið svo mikill að ef einhvern neytir kjötsins getur viðkomandi fengið eitrun eða jafnvel dáið. Því er hákarlinn látinn gerjast í moldar- eða malargryfju í 1-3 mánuði áður en að hann er hengdur (svokölluð kæsing) upp til þurrkunar en þetta er gert til þess að losna við eitrunaráhrif ammoníaksins. Fólki þykir þessi „eldunarmáti“ örugglega ekkert ýkja lystugur og að leggja sér til munns gerjaðan hákarl virðist ekkert mjög spennandi. Til eru þó tvær leiðir til þess að borða hákarlinn ferskar, en þær felast í því að blóðga skepnuna um leið og hún veiðist og hún síðan kæld. Blóðgunin veldur því að þvagefnaríkt blóð rennur úr dýrinu og minni líkur eru á því að finna þetta svokallaða ammoníak bragð finnist. Hin leiðin er sú að dýrið er blóðgað, skrápurinn og dökka kjötið undir því er fjarlægt. Kjötið er svo skorið í bita, það svo þakið með hveiti og kornmjöli áður en það er sett í kæli í tvo sólarhringa en með þessu móti er hægt að borða það nokkuð ferskt. Þetta er ef til vill eitthvað sem ekki margir vita og kannski eitthvað sem fólk væri tilbúið að prófa áður en að það leggur dóm á hákarl sem matvæli í framtíðinni. <ref>Jón Már Halldórsson. (2003). Hvað er vitað um grænlandshákarlinn? Sótt 13. október 2012 af http://www.visindavefur.is/svar.php?id=3036</ref>