„Hákarl“: Munur á milli breytinga

Erfitt er að finna öruggar heimildir um það hvenær Íslendingar hafi byrjað að veiða hákarl en talið er að á fyrstu öldum Íslandsbyggðar hafi Íslendingar einungis nýtt þann hákarl sem rak dauðan á fjörur. Veiðarnar virðast þó vera orðnar töluvert miklar á 14. öld en þá var hákarlinn orðinn hluti af matarvenjum Íslendinga. Um hákarl má lesa m.a. í [[Snorra-Edda|Snorra Eddu]], [[Grágás]] og [[Jónsbók]], þ.e. hákarlsreka, og um verkaðan hákarl er skrifað í skrá yfir eignir Hóladómkirkju frá [[1374]]. VarVeiðarnar hákarlfærðust veiddursvo meðí [[Lagnvaður|Lagnvaði]],vöxt [[Keflvaður|keflvaði]]á næstu öldum og venjulegumtíðkaðist vaðað ogmenn svofæru hákarlalínuá opnum bátum í hákarlalegur. Í Hákarlaveiðislíkar sjóferðir var aukagetayfirleitt viðfarið á þorskveiðarveturna og þóttigátu nokkurþær búhnykkurtekið afallt hákarlifrá 2 dögum, upp í 2 vikur en hákarlaveiðarallt voruréðst upphaflegaþað af aflabrögðum og veðráttu. Ástæða þess að mestufarið leitivar stundaðarí áþessar ferðir að vetri til má rekja til þess að menn þurftu að sinna Vestfjörðumheyskap og Snæfellsnesiöðrum bústörfum á sumrin til þess að halda lífi í búfénu á veturna. Hákarl var veiddur með [[1865Lagnvaður|Lagnvaði]]-, [[1875Keflvaður|keflvaði]] varog rúmurvenjulegum helmingurvað allsog hákarlslýsissvo flutturhákarlalínu. út frá [[Norður og Austuramti]]. Eftir aldamótin [[1900]] dró verulega úr hákarlaveiðum og lögðust nærri af um [[1930]], því mjög dró úr eftirspurn eftir hákalslýsi. Enn er þó sá hákarl sem veiðist [[kæsing|kæstur]]. Framleiðsla [[hákarlalýsi]]s til manneldis hefur farið vaxandi að undanförnu. <ref>Jón Þ. Þór. (2002). Sjósókn og Sjávarfang, Saga Sjávarútvegs á Íslandi: Árabáta- og Skútuöld, I. Bindi. Akureyri: Bókaútgáfan Hólar</ref>