„Nóta (tónlist)“: Munur á milli breytinga

Efni eytt Efni bætt við
Satúrnus (spjall | framlög)
Ekkert breytingarágrip
Satúrnus (spjall | framlög)
Ekkert breytingarágrip
Lína 1:
Í [[tónlist]] er grunneiningin kölluð '''nóta'''. Annaðhvort er þá verið að tala um ákveðna sveiflutíðni sem hefur fengið nafn, tákn fyrir sveiflutíðni á rituðu formi, lengd tónsins eða samsetning af þessu þrennu.
 
Í vestrænni tónfræði er sveiflutíði nótna oftast táknað með bókstafarunu frá A til G (eða H, útskýring neðar), sem endurtekur sig bæði upp og niður. Þessar sjö nótur eru nú skilgreindar vísindalega sem ákveðin hlutföll af sveiflutíðni nótunnar A. Algengast er í dag að A sé skilgreint sem 440 mhz ([[Bandaríkin]] og [[Bretland]]) eða 442 mhz ([[Evrópa]]), en oft eru hljóðfæri stillt öðruvísi eftir tímabili og upprunalandi tónverks. Á [[Ísland]]i hefur 440 stilling náð undirtökum meðal áhugamanna hugsanlega vegna þess að ódýrir tónstillar frá Bandaríkjunum hafa verið til sölu hér lengi. Atvinnumenn nota þó flestir 442.
 
Þessi gildi endurtaka sig í svokölluðum [[yfirtónar|yfirtónum]] (þ.e.a.s [[yfirtónaröðin|yfirtónröðinni]]) þar sem sveiflutíðnin margfaldast. Þ.a. ef A er 442 mhz er fyrsti tónn í yfirtónaröðinni a (A áttund ofar) 884 mhz og e` (fimmund ofar) annar tónninn í yfirtónaröðinni 1326 mhz. Með því að tvöfalda tíðni nótu fær maður nótuna áttund ofar. (Arnold Schoenberg; ''Harmonielehre''. 2001)