„Pákur“: Munur á milli breytinga

'''Pákur''' eru [[slagverkshljóðfæri]], af þeirri gerð sem geragefa ákveðnafrá sér [[Nóta|nótu]]einn tiltekinn tón. PákurSjaldan er sjaldan talað um íeina eintölupáku vegna þess að þæralltaf eruer nærleikið alltaf notaðará tvær eða fleiri pákur saman. Páka er koparskál meðsem skinniskinn er strengdustrengt yfir. Nú til dagsOftast er oftast hægt að strekkja á skinninu með fótstigi til aðog stilla nótuþannig tónhæð hverrar trommupáku. Á þærpákur er svo leikið með sérstakri gerð af [[Kjuði|kjuðum]], kölluðum pákukjuðum. Þeir hafaeru með mjúkt höfuð, oft með trékjarna og felthöfuðfeltfóðri, handfangið er vanalega úr við. Mismunandi kjuðar eru notaðir, jafnvel innaní sama verksinsverki, til að ná fram mismunandi tónblæ úr hljóðfærinu. Pákur þróuðust út frá trumbum, notuðumsem voru notaðar í hernaði, enog urðu stöðugurfast hlutihljóðfæri í [[hljómsveit]]ahljómsveitum á [[16. öld|16. öld]] og hafa verið það síðan,. áÁ barokktímabilinubarokktímanum mynduðu pákur, ásamt trompetum, grunninn að spunahljómsveitum sem spiluðu, venjulegast utandyra, við viss tilefni í hirðinni. Algengast er að notaðar séu tvær pákur, önnur stillt á grunntón en hin á fortón [[tóntegund]]arinnar sem verkið er í. Frá því á [[Rómantísk tónlist|rómantíska tímabilinu]] (og raunar að einhverju leyti fyrr) hefur þeim þó farið fjölgandi og venjulegt er orðið að hafa fjórar pákur í hveri hljómsveit. Þó það sé mjög sjaldgæft hafa verið samin nokkur verk fyrir pákur og hljómsveit, til dæmis samdi [[Philip Glass]] árið [[2000]] konsert fyrir tvo pákuleikara og hljómsveit, þar sem hvor pákuleikari notar sjö pákur.