„Pákur“: Munur á milli breytinga

'''Pákur''' eru [[slagverkshljóðfæri]], af þeirri gerð sem gera ákveðna [[Nóta|nótu]]. Pákur er sjaldan talað um í eintölu vegna þess að þær eru nær alltaf notaðar tvær eða fleiri saman. Páka er koparskál með skinni strengdu yfir. Nú til dags er oftast hægt að strekkja á skinninu með fótstigi til að stilla nótu hverrar trommu. Á þær er svo leikið með sérstakri gerð af [[Kjuði|kjuðum]], kölluðum pákukjuðum. Þeir hafa mjúkt höfuð, oft með trékjarna og felthöfuð, handfangið er vanalega úr við. Mismunandi kjuðar eru notaðir, jafnvel innan sama verksins, til að ná mismunandi tónblæ úr hljóðfærinu. Pákur þróuðust frá trumbum notuðum í hernaði en urðu stöðugur hluti [[hljómsveit]]a á [[16. öld|16. öld]] og hafa verið það síðan, á barokktímabilinu mynduðu pákur, ásamt trompetum, grunninn að spunahljómsveitum sem spiluðu, venjulegast utandyra, við viss tilefni í hirðinni. Algengast er að notaðar séu tvær pákur, önnur stillt á grunntón en hin fortón [[tóntegund]]arinnar sem verkið er í. Frá því á [[Rómantísk tónlist|rómantíska tímabilinu]] (og raunar að einhverju leyti fyrr) hefur þeim þó farið fjölgandi og venjulegt er orðið að hafa fjórar pákur í hveri hljómsveit. Þó það sé mjög sjaldgæft hafa verið samin nokkur verk fyrir pákur og hljómsveit, til dæmis samdi [[Philip Glass]] árið [[2000]] konsert fyrir tvo pákuleikara og hljómsveit, þar sem hvor pákuleikari notar sjö pákur.