„Óbó“: Munur á milli breytinga

[[Alt]]-útgáfa óbósins, [[enskt horn]] (stundum kallað englahorn), er sennilegast næstfrægasti meðlimur óbófjölskyldurnar en margir þekkja leiðandi sóló þess í öðrum kafla [[sinfónía frá nýja heiminum|9. sinfóníu]] [[Antonín Dvořák|Dvořáks]]. [[Oboe d'Amore]] eða [[mezzo-sópran]]óbó var í miklu uppáhaldi hjá [[Johann Sebastian Bach|J. S. Bach]] en hefur ekki náð eins góðri fótfestu í seinni tíma verkum og enska hornið. BaritónóbóBaritónóbóið kom fram umí aldamótinendanlegri mynd árið [[19001889]] og var notað í risavöxnustu [[Síðrómantísk tónlist|síðrómantísku]] [[Sinfóníuhljómsveit|sinfóníuhljómsveitunum]].

[[Heckelfónn]] er annað hljóðfæri í óbófjölskyldunni með sama tónsvið og baritónóbó, kynnt til sögunnar árið [[1904]]. [[Hljóðpípa]] þess er mun víðari en baritónóbósins sem gefur Heckelfóninum kraftmeiri tón. Oft er heckelfóninum og baritónóbóinu ruglað saman. Talið er að tónskáld eins og [[Gustav Holst]], sem skrifuðu fyrir svokallað „bassaóbó“ (í verk eins [[Pláneturnar (tónverk)|Pláneturnar]]), hafi einfaldlega ekki þekkt hljóðfærin í sundur eða verið sama um hvort hljóðfærið spilaði partinn. Í dag eru því partarnir spilaðir sitt á hvað af heckelfón og baritónóbói (þó oftar af baritónóbói þar sem aðeins 165 heckelfónar hafa verið framleiddir). [[Richard Strauss]] skrifaði hins vegar sérstaklega heckelfónpartpart fyrir heckelfón í verk sín en fyrsti heckelfónpartur veraldar var skrifaður í [[ópera|óperuna]] Salóme.