„Guðbrandur Vigfússon“: Munur á milli breytinga
Efni eytt Efni bætt við
→Tenglar: lagaði tengla - bætti einum við |
mEkkert breytingarágrip |
||
Lína 9:
Guðbrandur var styrkþegi Árnasafns 1856-1866 og var í stjórn [[Ný félagsrit|Nýrra félagsrita]] 1858-1864. Hann var í Noregi 1854 og Þýskalandi 1859, og skrifaði fróðlegar frásagnir af þeim ferðum (sjá ''Ný félagsrit'' 1855 og 1860). Sú fyrrnefnda var gefin út á norsku árið 1990.
Árið 1864 fluttist Guðbrandur til Englands, var fyrst tvö ár í [[Lundúnir|Lundúnum]], en fluttist svo til [[Oxford]] 1866, og bjó þar til æviloka. Fyrsta áratuginn á Englandi vann Guðbrandur að útgáfu á Íslensk-
Eftir að vinnu við orðabókina lauk fékkst Guðbrandur við kennslu og fræðistörf. Um tíma var hagur hans fremur þröngur, en árið 1884 varð hann kennari (reader) í norrænum fræðum við [[Háskólinn í Oxford|Háskólann í Oxford]] og hélt þeirri stöðu til dauðadags. Þar kynntist hann ýmsum þekktum menntamönnum, sem hrifust af lærdómi hans. Hann var talsverður málamaður
Eftir Guðbrand liggur geysimikið í ritstörfum, einkum fornritaútgáfur. Hann var óvenju hugmyndaríkur og snjall textafræðingur. Traustustu verk hans eru frá árunum í [[Kaupmannahöfn]], þar sem hann starfaði mikið með [[Jón Sigurðsson (forseti)|Jóni Sigurðssyni]]. Þó að dvölin á Englandi væri að mörgu leyti örvandi fyrir hann, þá galt hann þess að þar var hann fjarri frumheimildum þeirra rita sem hann fékkst við. Treysti hann þá oft á sitt ótrúlega minni, og ýmsar uppskriftir sem hann hafði gert þegar hann vann á [[Árnasafn]]i. Gætir þess mest í síðustu ritum hans, einkum ''Origines Islandicae'', sem gefið var út að honum látnum, og hefur ekki verið fulllokið frá hans hendi.
Lína 17:
Meðal þess sem Guðbrandur vann að í Oxford voru ''[[Orkneyinga saga]]'' og ''[[Hákonar saga Hákonarsonar|Hákonar saga]]'', sem hann gaf út í hinu þekkta heimildasafni um sögu Bretlandseyja: [[Rolls series]]. Með þeim fylgdu ''Saga Magnúsar Eyjajarls'' og brot úr ''Sögu Magnúsar lagabætis''. Þessi rit voru einnig birt í enskri þýðingu [[George Webbe Dasent]]s. Alls voru þetta fjögur bindi, sem komu út á árunum 1887-1894. Einnig gaf hann út ''Sturlunga sögu'' í tveimur bindum, og er í inngangsritgerð hans að þeirri útgáfu mjög gott yfirlit um íslenskar fornbókmenntir og varðveislusögu þeirra, ritað af mikilli innlifun.
Guðbrandur varð M.A. 1871, heiðursfélagi Vísindafélagsins í München 1873, heiðursdoktor við [[Uppsalaháskóli | Uppsalaháskóla]] 1877, riddari af [[
Guðbrandur var ókvæntur og barnlaus. Hann var bróðir [[Sigurður Vigfússon (fornfræðingur)|Sigurðar Vigfússonar]] fornfræðings.
==Rit (úrval)==
| |||