„Kristnitakan á Íslandi“: Munur á milli breytinga

Efni eytt Efni bætt við
Cessator (spjall | framlög)
m Tók aftur breytingar 157.157.210.208 (spjall), breytt til síðustu útgáfu Escarbot
Lína 13:
== Tilvísanir ==
<references/>
Kristnitakan á Íslandi er það tímabil um árið 1000 í sögu Íslands, þegar Íslendingar tóku kristna trú en áður höfðu þeir verið ásatrúar, þ.e. trúað á Æsi.
Stuttu fyrir árið 1000 kom ég og sýndi rassin vel ásamt öðrum kynfærum. Öllum var nauðgað af manni sem hét Friðrekur á vegum Haraldar blátannar Danakonungs. Honum varð lítið ágengt í kristniboði sínu en vígði þó kirkju við Ás í Hjaltadal. Sumar heimildir segja Ólaf Tryggvason konung Noregs hafa fyrst sent hingað Stefni Þorgilsson af Kjalarnesi til að boða kristni. Í Íslendingabók segir Ari fróði að Ólafur konungur hafi sent hingað prestinn Þangbrand. Þar segir að Þangbrandur hafi verið á Íslandi í rúmt ár, skírt meðal annarra þá Hjalta Skeggjason úr Þjórsárdal og Gissur hvíta Teitsson frá Mosfelli og vegið tvo eða þrjá menn sem níddu hann. Segir sagan að Þangbrandur hafi snúið aftur til Ólafs og sagt honum að hann hefði litla trú á því að Íslendingar myndu taka kristni. Á Ólafur þá að hafa reiðst gífurlega.
 
 
Mynd af Goðafossi. Samkvæmt Kristni sögu (sem má finna í Hauksbók) á Þorgeir Ljósvetningagoði og lögsögumaður að hafa kastað goðum sínum í fossinn þegar hann sneri heim frá Alþingi eftir að kristni var lögtekin og fossinn fékk nafn sitt af því.
Á Íslandi var engu að síður hópur manna sem tekið hafði kristna trú. Söfnuðust þeir nú saman þegar Alþingi var haldið og var Hjalti Skeggjason gerður landrækur fyrir goðgá eða guðlast. Sumarið 1000 sneri hann aftur ásamt Gissuri hvíta frá Noregi þar sem Ólafur hélt nokkrum höfðingjasonum í gíslingu og beið frétta.
Sagan segir að hraun hafi runnið á Hellisheiði, er Alþingi var haldið, skammt frá Þingvöllum og stefnt í átt að bæ eins kristna höfðingjans. Töldu heiðnir menn að þetta væri merki um að guðirnir reiddust. Á þá Snorri Þorgrímsson á Helgafelli að hafa mælt „Um hvað reiddust goðin, þá er hér brann hraunið, er nú stöndum vér á?“ og þótti sýna mikla skynsemi. Þorgeir Ljósvetningagoði Þorkelsson lögsögumaður var í málsvari fyrir heiðingja og tilnefndu kristnir Hall Þorsteinsson á Þvottá (Síðu-Hall). Hallur samdi við Þorgeir um að hann skyldi segja upp lög sem allir gætu fellt sig við. En síðan er menn komu í búðir þá lagðist hann niður, Þorgeir, og breiddi feld sinn á sig og hvíldi þann dag allan og nóttina eftir og kvað ekki orð. [1] Um morguninn daginn eftir settist Þorgeir upp og bauð mönnum að ganga til Lögbergs og þar hóf hann upp raust sína og kvað; „En nú þykir mér það ráð, að vér látim og eigi þá ráða, er mest vilja í gegn gangast, og miðlum svo mál á milli þeirra, að hvorirtveggju hafi nokkuð síns máls, og höfum allir ein lög og einn sið. Það mun verða satt, er vér slítum í sundur lögin, að vér munum slíta og friðinn.“ Þorgeir kvað það lög að menn skyldu taka kristni en áfram yrði leyft að blóta leynilega, bera út börn og éta hrossakjöt.
Sumir telja að kristnitakan hafi orðið fyrr. Doktor Ólafía Einarsdóttir leiðir líkur að því í doktorsritgerð sinni, Studier i kronologisk metode i tidlig islandsk historieskrivning, sem hún varði í Lundi í Svíþjóð, 21. maí 1964, að kristnitakan hafi farið fram um sumarið 999.
 
== Tenglar ==