„Neðanjarðarlestakerfi Lundúnaborgar“: Munur á milli breytinga

Byggingar járnbrauta hófust á Bretlandi á [[19. öld]]. Áður en [[1854]] höfðu sex stórar lestarstöðvar verið byggðar í Lundúnum: [[London Bridge (lestarstöð)|London Bridge]], [[Euston (lestarstöð)|Euston]], [[Paddington (lestarstöð)|Paddington]], [[King's Cross (lestarstöð)|King's Cross]], [[Bishopsgate (lestarstöð)|Bishopsgate]] og [[Waterloo (lestarstöð)|Waterloo]]. Á þeim tíma var [[Fenchurch Street (lestarstöð)|Fenchurch Street]] einasta lestarstöðin í [[Lundúnaborg]]. Umferðaröngþveiti voru algeng í miðborginni og nærliggjandi umhverfum, að sumu leyti af því að ferðamennfarþegar urðu að keyra á milla lestarstöðvanna til þess að ljúka ferðum sínum. Stungið hafði verið upp á að byggja neðanjarðarlestakerfi í Lundúnum á fjórða áratug 19. aldar en hugmyndin var ekki studd þangað til sjötta áratug sömu öldina.

Vegna fjárskorts drógust uppbyggingar á langinn í nokkur ár en Metropolitan-járnbrautin opnaði [[10. janúar]] [[1863]]. Innan tveggja mánuða voru um það bil 26.000 ferðamennafarþega að nota kerfið á hverjum degi. [[Hammersith og City-járnbrautin]] opnaði [[13. júní]] [[1864]] á milli [[Hammersmith]] og Paddington. GWR rak þjónustur á milli Hammersmith og Farringdon Street. Fyrir apríl [[1865]] hafði Metropolitan-fyrirtækið yfirtekið þjónustur. Þann [[23. desember]] [[1865]] var ný járnbraut til [[Moorgate (lestarstöð)|Moorgate Street]] opnuð. Síðar sama áratuginn voru nýjar leiðir til [[Swiss Cottage (lestarstöð)|Swiss Cottage]], [[South Kensington (lestarstöð|South Kensington]] og [[Kensington Olympia (lestarstöð)|Kensington]] opnaðar.