„Neðanjarðarlestakerfi Lundúnaborgar“: Munur á milli breytinga

Á [[20. öld]] var það orðið vandamál fyrir ferðamennfarþega að sex aðskilin fyrirtæki voru að reka járnbrautirnar. Það var oft nauðsynlegt að ganga á milli stöðva til þess að skipta leið. Reksturskostnaðurinn var líka hár og mörg fyrirtæki báðu um fjárfestingu til þess að lengja leiðarnir sínar út á umhverfin og keypa rafmagnaðar lestir í stað fyrir gufuknúnar. Helsti viðskiptamaður þessara fyrirtækja var Bandaríkjamaðurinn [[Charles Yerkes]] sem fékk samning að byggja [[Charing Cross, Euston and Hampstead Railway]] (CCE&HR, í dag hluti Northern-leiðar) [[1. október]] [[1900]]. Fyrir mars 1901 hafði hann yfirtekið stjórn yfir District-fyrirtækinu sem gerði honum kleift að stofna Metropolitan District Electric Traction Company (MDET) 15. júlí sama ár. Með þessu fyrirtæki keypti hann [[Great Northern and Strand Railway]] og [[Brompton and Piccadilly Circus Railway]] september 1901, sem ríkisstjórnin hafði ennþá samþykkt að byggja. Hann keypti Baker Street & Waterloo Railway-verkefnið sem var á þrotum mars [[1902]]. GN&SR og B&PCR járnbrautirnar mynda núverandi [[Piccadilly-leið]]ina. Þann 9. apríl sama ár var MDET breytt í [[Underground Electric Railways Company of London]] (UERL). UERL átti þrjú [[sporvagn]]afyrirtæki og keypti [[London General Omnibus Company]] (''Almannastrætisvagnafyrirtæki Lundúnaborgar''). Þetta fyrirtæki var kallað „the Combine“ og var aðalfyrirtækið sem byggði járnbrautir í London þangað til fjórða áratugsins.