„Haraldur Sigurðsson“: Munur á milli breytinga

Haraldur nam jarðfræði við Háskólann í Belfast og lauk doktorsprófi við Háskólann í [[Durham]] 1970. Mestallan sinn starfsaldur starfaði hann erlendis, lengst af sem prófessor við Háskólann í Rhode Island í Bandaríkjunum. Haraldur er í fremstu röð eldfjallafræðinga. Hann hefur birt, ýmist einn eða í samstarfi við aðra, mikilvægar greinar um niðurstöður rannsókna á stórum eldgosum, m.a. um gosið í [[Santorini]] (Minoan gosið) um 1600 fyrir Krist, [[Askja|Öskju]] 1875, [[Vesúvíus]]i 79 og [[eyðilegging]]u [[borg]]anna [[Pompei]] og [[Herculaneum]]. Hann hefur einnig rannsakað og ritað um gosið í [[Tambora]] 1815, [[Krakatá]] 1883, [[Mount St. Helens]] 1980, El Chichon 1982, Nevado del Ruiz 1985, stórgos í [[Katla|Kötlu]] í lok síðasta jökulskeiðs (myndun Vedde gjóskunnar) og myndun Bishop túffsins í Long Valley öskjunni í Kaliforníu fyrir 760.000 árum. Hér á landi hefur hann komið að rannsóknum á gosinu í [[Skaftáreldar|Lakagígum]] 1783-84 og [[Eyjafjallajökull|Eyjafjallagosunum]] 2010, svo og að bergfræði gosbelta og úthafshryggja. Rannsóknir Haraldar á ummerkjum um árekstur loftsteina við jörð á mörkum Krítar og Tertíer fyrir um 65 milljónum ára, á mörkum [[krítartímabilið|krítar]] og [[tertíer]] tímabilanna, vöktu mikla athygli en einnig hefur hann rannsakað tengsl loftslags og eldvirkni, einkum áhrif brennisteins sem berst upp í andrúmsloftið í eldgosum.